Rymrgand

Rymrgand to bóg zniszczenia w różnych formach jak głód, zarazy czy pech. Zwany jest Zimową Bestią [Beast of Winter].

Podobnie jak Ondra i Berath Rymrgand to jedno z pradawnych, pierwotnych bóstw Eory, czego dowodzą jego malunki w najstarszych engwitańskich ruinach. Wielu ludzi czuje się zdezorientowanych przez pozornie nakładające się na siebie sfery wpływów Beratha i Rymrganda w zakresie śmierci. Berath nadzoruje cykl życia, śmierci i odrodzenia; Rymrgand nadzoruje sam zimny, niszczycielski proces śmierci. Różnica ta wydaje się nowicjuszom trudna do zrozumienia, dopóki nie utracą kogoś bliskiego i nie odczują ich nieobecności przez dłuższy czas. Decyzją Beratha nasze odrodzenie jest równie pewne jak nasza śmierć. Rymrgand zaś niczym katowski topór pokazuje nam, że wszelkie życie kończy się w ciszy.

Wystarczy spojrzeć na symbol Rymrganda – białą jak kość czaszkę tura, częstokroć wyrytą w najstarszych engwitańskich ruinach… jest symbolem śmierci i zagłady w każdej kulturze – każde dziecko, które przetrwało cztery zimy zna ten starożytny symbol. Rymrgand ucieleśnia nie tylko śmierć, ale wszelkie formy upadku – głód, zarazę czy zwykłego pecha. Jest pierwotnym bóstwem – milczącym i nieodgadnionym jak sama śmierć. Ujawnia się przez swoje czyny, nie deklaracje.

Manifestacje

Istnieją niezliczone opowieści o przerażającym przejściu tego boga przez krainy Eory. Rymrgrand nie posiada ludzkiej formy, a przyjmuje postać Zimowej Bestii [Beast of Winter] – ogromnego, kudłatego tura o śnieżnym futrze, z którego sypie się mróz i lód. Podania o wielkości bestii są sprzeczne, choć przyjmuje się, że bestia ma około 9 m albo i więcej. Mimo swego rozmiaru, Ryrmganda opisuje się jako istotę o wychudzonej z głodu sylwetce.

Kiedy Zimowa Bestia budzi się ze snu, ostry wiatr i zwierzęce wycie towarzyszą jej na każdym kroku. Gdzie Bestia postawi kopyto, tam życie zamienia się w pył. Wyznawcy Rymrganda twierdzą, że nawet żywot innego boga może skończyć się w ciszy, a inni bogowie muszą umykać przed śmiertelną władzą Zimowej Bestii – nie wiemy jednak, czy to prawda. Dokądkolwiek pójdzie, tam wszelkie życie umiera.

Chociaż Zimową Bestię skrywają śniegowe chmury, to osoby, które widziały tego kudłatego, białego potwora mówią, iż dusze poległych trzymają się (a może przymarzają?) do futra bestii. Krasnoludy z podbiegunowego południa mają liczne opowieści o podobnej treści: dzielny bohater odnajduje Zimową Bestię, by uratować uwięzione w jej futrze dusze… opowieści te nigdy nie mają szczęśliwego zakończenia, gdyż nawet jeśli bohater ocali duszę ukochanej, sam straci życie – konając w ciszy, co stanowi właściwe zakończenie opowieści o Rymrgandzie.

Niektórzy wierzą, że Bestia migruje z południa na północ, przynosząc zimę z polarnych regionów, aby następnie pozwolić powrócić ciepłu wiosny z północy na południe. Jednakże odkrycie podobnych polarnych regionów na dalekiej północy zarzuciło te starożytne wierzenia… chyba że Rymrgand ma kilka manifestacji.

Zobaczenie lub usłyszenie Zimowej Bestii kojarzone jest z pechem albo przeznaczeniem, występuje zwykle w snach przywódców, zwiastując upadek ich narodów.

Portfolio:

• Przydomki: Zimowa Bestia
• Manifestacje: Zimowa Bestia
• Domeny: śmierć, zarazy, głód, pech, zniszczenie, zimno, zima, entropia, upadek narodów
• Sprzymierzeńcy: Berath, Ondra, Skaen
• Wrogowie: Żaden
• Symbole: rogata czaszka tura
• Wyznawcy: blade elfy,
• Największe miejsca kultu: Eir Glanfath, Naasitaq, Wędrująca Biel
• Frakcje: nieznane
• Zadania i misje: W Objęciach Białej Otchłani
• Dostępny dla kapłana: Nie
• Powiązani Boscy: –