Nośniki [Vessel]

Kiedy chodzi o stany nieżycia, ważne staje się rozróżnienie typów. Dusze mogą być całkowicie świadome i refleksyjne, ale dzielą wspólny cel: dobrowolnie przyjmują jakąś formę i zadanie. Pierwsze nośniki powstały za czasów nekromancji w Ixamitlu będącej przodkiem animancji. Dusze „nieumarłych” nie są przywiązane do martwego ciała w „naturalny sposób”. Pożywiają się żywą esencją, którą muszą czerpać z istot żywych,  aby utrzymać się w ciele. Ponieważ żywe ciało zawiera naturalnie całą duszę, funkcjonuje tak długo, jak dusza łączy się z nim. Dusza uwięziona w niedoskonałym nośniku typu umierający człowiek albo już umarły, ma tendencję do osłabiania i rozkładu ciała. Aby temu zapobiec potrzebna staje się konsumpcja esencji, najlepiej krwi i mięsa żywych istot, choć menhiry adry stanowią niezły substytut, gdyż przewodzą dusze.