Kapłani to powiernicy bóstw Eory oraz adepci magii religijnej. Wszyscy kapłani powierzają się wybranym bóstwom, a ich moce kapłańskie czerpią siłę jednak z własnej wiary. W przeciwieństwie do paladynów, kapłani mają tendencję skupiać się na filozofii, nauczaniu i relacjach religijnych ze zwykłym ludem. Odbiór kapłana w świecie zależy w dużej mierze od tego, jak jego bóstwo postrzegają ludzie  – ze czcią lub pogardą.

Kapłan, podobnie jak paladyn, musi wybrać subklasę, gdyż bóstwo determinuje styl grania, zapewniając profity w postaci dodatkowych czarów. Kapłani jako jedyni posiadają ograniczenia w wieloklasowości z paladynami — możliwości uzależnione są od natury bóstw i pożądanych przez nich zachowań.

Rola w walce: wsparcie

Subklasy

• Kapłan Beratha — co poziom otrzymuje zaklęcia gnicia z klasy druida. Nie tworzy hybrydy z paladynami Posępnych Piechurów, Życzliwych Wędrowców i Darcozzich.
• Kapłan Eothasa — co poziom otrzymuje ochronne zaklęcia kapłańskie. Nie tworzy hybrydy z paladynami Posępnych Piechurów.
• Kapłan Magrany — co poziom otrzymuje zaklęcia ogniste z klasy maga. Nie tworzy hybrydy z paladynami Tarczowników, Życzliwych Wędrowców, Rycerzy Złotego Paktu i Darcozzich.
• Kapłan Skaena — co poziom otrzymuje zdolności łotrzyka. Nie tworzy hybrydy z paladynami Posępnych Piechurów, Życzliwych Wędrowców, Tarczowników i Darcozzich.
• Kapłan Waela — co poziom otrzymuje zaklęcia iluzji z klasy maga. Nie tworzy hybrydy z paladynami Tarczowników, Życzliwych Wędrowców i Rycerzy Złotego Paktu.

Eothas jest bogiem światła, odkupienia, odrodzenia, świtu, wiosny i narodzin. Zyskał przydomek Lśniący Bóg [Shining God], a po wojnie Rozerwany Bóg [Shattered God].

Jego symbolem jest (wschodzące) słońce. Przedstawia się go także jako młodzieńca ze świecą noszącego srebrną koronę albo jako Gwiazdy Zaranne [Dawnstars]. Władza nad słońcem i gwiazdami przyczyniła się do nadania Eothasowi prestiżu i majestatu, skłócając go z pozostałymi bóstwami panteonu. Wyobcowanie sprawiło, że Eothas znacznie więcej uwagi poświęcał światu śmiertelników i swym wyznawcom, mając jedynie Hyleę za bliską sobie boginię. Kościoły Eothasa z jego nakazu są ściśle regulowane w sprawach wiary. W każdym pomieszczeniu musi płonąć świeca, latarnia lub pochodnia służąca usunięciu „cieni niewiernych” w celu wskazania im drogi wyjścia (domena Beratha). Tradycją jest także hodowla gołębi w ptaszarniach zawieszonych na wieżach i łowienie krukowatych. O ile wielbienie bóstwa jest wciąż popularne w Imperium Aedyru i Readceras, to kultu zabroniono w Wolnym Palatynacie Jelenioborza. Przed Bitwą o Cytadelę Halgota [Battle of Halgot Citadel] i zgładzeniem św. Waidwena Eothas regularnie komunikował się z wiernymi, lecz od piętnastu lat nie ma z nim kontaktu, przez co wielu postrzega go jako bóstwo martwe za wyjątkiem wiernych.

Manifestacje i aspekty

• Gaun – jeden z mniej znanych aspektów boga Eothasa to Gaun, przedstawiający cykliczną naturę życia i pór roku, często w formie rolnika z kosą i latarnią. Pełni funkcję pomniejszego bóstwa śmierci i przemijania. Jest popularny szczególnie wśród wiejskich wyznawców Eothasa, których przyciąga jego zróżnicowana sława – jako żywiciela, pasterza umarłych i obrońcy przed niesprawiedliwością. Cykliczna natura Gauna przeciwstawia się entropicznemu rozpadowi Rymrganda i chłodnemu determinizmowi Beratha. Sierp Gauna zbiera plony życia, a latarnia prowadzi umarłych przez śmierć ku odrodzeniu. Mówi się, iż to właśnie Gaun zabiera tych, którzy pogodzili się ze śmiercią, a Berath tych, którzy nie chcą umrzeć. Gaun ma oblicze bardziej surowe niż niosące nadzieję, jeśli nie w pewnym sensie bezlitosne i niepokojące. Słabi i skrzywdzeni są brani pod jego bezwzględny nadzór aniżeli opiekę. Gaun stanowi odpowiedź na nieprawidłowości i brak równowagi. Odbiór postaci Gauna jest dwojaki – z podziwem i strachem oraz smutnym poczuciem nieuchronności.

• Gwiazdy Zaranne – to wysłannicy Eothasa, często towarzyszący jego tarczy słonecznej. Ta duchowa manifestacja używana jest zwykle do komunikacji. Wielu się zgodzi, iż gwiazdy przyjmują eteryczną postać dwóch kobiet i jednego mężczyzny, reprezentującą trzy najjaśniejsze punkty na niebie przed wschodem słońca. Zwiastują nieuchronność rzeczy, które mają nadejść albo których pragnie Eothas. Dzielą się także dobrą radą ze śmiertelnikami.Nie pojawiły się, odkąd pokazały się Waidwenowi.

• Św. Waidwen – żywe wcielenie tego boga w osobie Waidwena. Waidwen urodził się jako człowiek w rodzinie rolników zajmujących się uprawą vorlasu (fioletowa roślina, z której pozyskuje się barwniki). W roku 2807 pewnej nocy Waidwena nawiedziły Gwiazdy Zaranne Eothasa i kazały mu obalić władzę aedyrską za zrujnowanie życia wielu Readcerasjanom. Incydent zwany Cudem Rozkwitnięcia Vorlasu [Miracle of Verdant Vorlas], sprawił że Waidwen począł manifestować nadnaturalne moce oraz gromadzić sprzyjających mu ludzi, którzy utworzyli ruch religijny. Mając dostateczne poparcie, Waidwen zmusił gubernatora do abdykacji i opuszczenia kolonii, po tym gdy jego ciało przybrało formę boskiej istoty. Po wygnaniu gubernatora Waidwen, poproszony przez lud, zgodził się zostać królem Readceras. Przez rok od 2807 AI jego rządy były w zasadzie niekwestionowane. W miarę upływu czasu sprawy przybrały burzliwy obrót, gdy Waidwen postanowił zlikwidować zwolenników Aedyru panoszących się po byłej kolonii oraz własne, wypaczone kościoły, podciągając ich wyznawców pod heretyków. Wkrótce podobny los spotkał innowierców za oddawanie czci innym bogom. Ucieczka uchodźców z Readceras w poszukiwaniu azylu, wywołała wybuch Wojny Świętego z Jelenioborzem. Podczas tego konfliktu Waidwen dowodził wieloma bitwami i manifestował niezwykle potężne moce, które czyniły go ponoć niezniszczalnym. Potrafił parzyć i niszczyć dziesiątki wrogów falami światła. Jakiekolwiek rany, które zdołano mu zadać różnymi broniami, goiły się w błyskawicznym tempie, nie pozwalając na odniesienie faktycznych obrażeń aż do bitwy pod Cytadelą Halgota. Kapłani Magrany skonstruowali bombę zwaną Boskim Młotem, którą umieszczono w moście Evon Dewr. Waidwen wpadł tam w pułapkę i został rozerwany na strzępy przez wybuch bomby. Jego śmierć zakończyła wojnę, ale los Eothasa jako bóstwa pozostał nieznany. Wielu jednak uznało, że bóg  zginął zarówno w świecie śmiertelników jak i świecie bogów. Inni z kolei uważają, że Eothas wciągnął swój cielesny awatar poza Całun do Hel (zaświatów), aby uniknąć zniszczenia, a jeszcze inni sądzą, że bóstwo pozostaje w ukryciu, rozgniewane na śmiertelników. Jakakolwiek by nie była prawda, jedyna jasna poszlaka jest taka, iż Eothas nie przemówił do swych wyznawców po śmierci Waidwena, ani nie odpowiedział na wezwania w formie Gwiazd Zarannych – po prostu ślad po nim zaginął…

Wyznawcy

Wyznawcy Lśniącego Boga to Eothasjanie [Eothasians] stanowiący przykład uczciwości i dobroci w relacjach z innymi. Jednakże w Jelenioborzu przeszli ciężkie chwile po Wojnie Świętego. Wiara w ich boga została zakazana, a ich samych poddano krwawym represjom zwanymi Czystkami [Purge]. Wybuchły one zaraz po zakończeniu wojny i rozprzestrzeniły się na cały kraj (począwszy od Zimnego Ranka, gdzie Eothasjanie stali się ofiarami pierwszych mordów). Podczas Czystek świątynie Eothasa zostały doszczętnie zniszczone, a jego wyznawców zazwyczaj mordowano, ścigano lub torturowano w odwecie za wojenne krzywdy. Znacznie rzadziej zdarzały się wypędzenia za granicę, co postrzegano jako niezwykły akt łaski. Pomocy Eothasjanom udzielali wyznawcy bogini Hylei, często zapewniając im schronienie i pożywienie, co zdyskredytowało Podniebną Matkę w oczach Magranitów i przeciwników Eothasa. Podobny los spotyka Boskich światła, którzy padają ofiarą represji, nie mogąc ukryć swego fizycznego powiązania ze Lśniącym Panem.

Dlatego też powstała sekretna organizacja zwana Nocnym Rynkiem [Night Market], która zrzesza jelenioborskich Eothasjan. Oprócz zaspokajania bezpieczeństwa i potrzeb religijnych wyznawców Lśniącego Boga, frakcja ta wszelkimi sposobami zwalcza możliwe zagrożenia dla swego kraju w nadziei uleczenia relacji eothasko-jelenioborskich. Co ciekawe, niektórzy członkowie Nocnego Rynku pragnęliby zmiany natury organizacji, aby zemścić się za wydarzenia pod Cytadelą Halgota.

W krajach wokół Jelenioborza Eothasjanie hucznie obchodzą nadejście wiosny przez trzy dni. Odprawiają wtedy liczne ceremonie, którym towarzyszą śpiewy i radość z odradzającego się świata po odejściu zimy.

Portfolio:

• Przydomki: Lśniący Bóg, Dziecię Światła, Rozerwany Bóg
• Manifestacje: Gaun, Gwiazdy Zaranne, św. Waidwen
• Domeny: światło, odrodzenie, odkupienie, świt, wiosna, narodziny
• Sprzymierzeńcy: Hylea, Woedika
• Wrogowie: Magrana
• Symbole: wschodzące słońce z tryskającymi promieniami lub nad gwieździstym pastwiskiem
• Wyznawcy: rolnicy, włodarze, ludzie słabi i potrzebujący ochrony
• Największe miejsca kultu: Readceras, Aedyr, Stara Vailia, Jelenioborze (przed Wojną Świętego),
• Frakcje: Bracia św. Waidwena Męczennika, Nocny Rynek, Biały Płomień
• Zadania i misje: Pogrzebane tajemnice, Fragmenty rozrzuconej wiary, Włodarz martwej krainy
• Dostępny dla kapłana: Tak
• Powiązani Boscy: Boscy światła/świtu

Pokutnicza Regencja Readceras to państwo kościelne, niegdyś będące kolonią Imperium Aedyrskiego, a następnie niepodległą, dyktatorską teokracją zwanym Świętym Królestwem Readceras [Divine Kingdom of Readceras]. Leży na północny wschód od Jelenioborza i Eir Glanfath w południowym obrębie Równin Ixamitlu.

Mieszkańcy zwani Readcerasjanami to bogobojni Natlanie (ludzie z sawanny), aedyrscy Thyrtanie (ludzie z równin) posługujący się językiem aedyrskim w wyniku kolonizacji jak i niekiedy ixamitlańskim Katlem czy Hylmową (elfy leśne). Regencja rządzona jest przez kapłanów w zastępstwie za ich patrona św. Waidwena i boga Eothasa. Poranna Rada [Morning Council] składa się z pięciu najbardziej oddanych kapłanów, których głos znany jest pod nazwą Czujnych [Vigilant]. Wyznaje się pogląd, że będą rządzić, dopóki nie odzyskają utraconej łaski Eothasa, którego wszyscy zawiedli i jako naród muszą przez to pokutować.

W Readceras praktykowane jest niewolnictwo, którego ofiarą najczęściej padają orlanie osiadli.

Główną siłę handlową stanowi vorlas – purpurowa roślina używana do produkcji barwników jak i kukurydza, mąka, wełna, niewielka ilość bawełny i drewno.

Dominującą wiarą jest oczywiście kult Eothasa, ale duże grono wyznawców ma też Galawain oraz Wael.

Historia

Krainę tę zamieszkiwali orlanie zwalczeni później przez kolonizatorów oraz szczep Natlan, którzy w wyniku kolonizacji stali się Readcerasjanami. Równiny Readceras obfitowały w żyzne pola dobre pod uprawę vorlasu rozciągające się na północ od Jelenioborza, ale w czasie konfliktów z Glanfatanami i Wojny Pękniętych Kamieni zamieniły się w grzęzawiska. Jednak już przed rokiem 2643 pojawiła się nowa szansa. Część eothaskich pielgrzymów, uciekając przed prześladowcami, założyła na terenie Readceras kolonie oraz gospodarstwa rolne i od tego czasu zaczęła się trudnić uprawą vorlasu. Jako że Wielka Vailia znalazła się na skraju upadku, fercönyng Aedyru chciał opanować handel purpurowym barwnikiem. Zachęcał więc pielgrzymów do osiedlania się i nawet im płacił, żeby skolonizowali nowy świat. Jeleniborze zapewniało Aedyrowi stały dochód, co pozwoliło fercönyngowi umocnić cały system handlowy w Readceras. Po rewolucji niepodległościowej w Jelenioborzu, próby jego kontrolowania stały się zbyt kosztowne, więc fercönyng podpisał traktaty z nowym diukiem i skupił swą uwagę na Readceras, a zwłaszcza na handlu vorlasem, który kwitnie po dziś dzień. Kolonia stała się głównym źródłem dochodu dla Imperium przez ponad 100 lat od czasu proklamacji Wolnego Palatynatu Jelenioborza.

Z czasem sytuacja w kraju poczęła się pogarszać. Nastąpiła zapaść ekonomiczna, w wyniku której kraj nawiedzały klęski głodu. W roku 2807 wyrósł ruch religijny częściowo zapoczątkowany przez rozpad rynku handlu vorlasem, powstałą biedę i ogólne niepokoje. Przywódcą ruchu był rolnik imieniem Waidwen, który stwierdził, że bóg światła, Eothas, nawiedził go w nocy i kazał mu ukarać kolonijnego gubernatora za doprowadzenie ludzi do życiowej ruiny. Sukces Waidwena doprowadził do jego przemiany w żywy nośnik dla Eothasa (wcielenie), po której został pierwszym i jedynym „świętym królem” w kraju. Za jego rządów dokonano czystek, usuwając heretyków i innowierców. W wyniku wydarzeń powiązanych z tymi czystkami doszło do wojny z Wolnym Palatynatem Jelenioborza, która nieoficjalnie zakończyła się  w 2808 AI, kiedy Waidwen został zgładzony przez ogromną bombę, na północ od Cytadeli Halgota (przemianowaną na Cytadelę Boskiego Młota). W wyniku Wojny Świętego oddawanie czci Magranie, bogini wojny i ognia, zostało zakazane i ustanowiono za to surowe kary.

Readcerasjanie cenią sobie:

• optymizm – powstał pod mocnym wpływem eothaskiej wiary. Readcerasjanie wykazują się optymizmem w swoich staraniach. Nie ważne ile razy coś się nie uda, trzeba wziąć się w garść i zacząć wszystko od nowa. Każdy dzień pozwala na doskonalenie siebie poprzez próby. Readcerasjanie chwalą tych, którzy wcielają w życie ideały optymizmu, niezależnie od jego skutków.
• wiarę – częścią życia są przekonania. Readcerasjanie przyznają, iż nie można odkryć niepoznanego, ale jakieś przekonania o naturze wszechświata i jego funkcjonowania są bardzo ważne w życiu. Pomagają osadzić motywy działania na pewnym gruncie i przygotowują duszę do jej nieuchronnej podróży po śmierci ciała. Duszy pełnej wiary bogowie ofiarują lepsze życie.
• przyzwoitość – wśród społeczeństwa istnieje cały wachlarz odpowiednich zachowań. Mężczyźni i kobiety powinni zawierać małżeństwo w odpowiednim wieku, mieć dzieci w odpowiednim wieku, pracować w zawodzie odpowiednim dla kasty społecznej, ubierać się w odpowiedni sposób a nawet nosić stosowną fryzurę w zależności od statusu społecznego. W przeciwieństwie do vailiańskiej obsesji na punkcie szczegółów, Readcerasjanie zwracają uwagę na rzeczy o większej randzie takie jak twoje miejsce w społeczeństwie – jak żyjesz, dorastasz, starzejesz się i umierasz. Ludzie, którzy nie wyłamują się z szeregu to dobrzy ludzie.

• czujność –  naród Readceras doświadczył wielu traum w przeszłości. Ostatnie wydarzenia takie jak śmierć ich świętego przywódcy – św. Waidwena, spowodowała że Readcerasjanie zachęcają się do czujności – nawzajem, wobec swoich rodzin, wobec swojego kraju. Skupiają się na nadmiernej gotowości, którą obcokrajowcy postrzegają jako obsesję na punkcie ostrożności.
• dyscyplinę – Readcerasjanie podejmują się chętnie wykonywania zadań i dążą do celu z fanatyczną determinacją. Przekładają prostotę i strukturalną naturę zadań nad niuanse. Lepiej zastosować się do wytyczonej ścieżki (nawet jeśli oznacza przełamanie się) niż znaleźć coś nowego.

Za wady uznają:

• pesymizm – życie w negatywizmie i niezadowoleniu to życie stracone. Readcerasjanie mają mało cierpliwości dla zrzędzenia i wierzą, że przynosi to pecha.
• wątpliwości – Readcerasjanie wierzą, że jeśli brak ci solidnej formacji, to nigdy nie zdołasz zrobić postępu w swoim życiu. Wątpliwości to coś, co nie pozwala się rozwijać i powinno być eliminowane za wszelką cenę. Wątpienie w sprawy innych (nawet jeśli cię nie dotyczą) jest jeszcze większą zbrodnią. Readcerasjanie łączą wątpliwości z pesymizmem, wierząc że powodują one nieszczęścia.
• dewiacje – w innych kulturach bycie innym pociąga za sobą stygmatyzację, ale w Readceras wypaczenia w sferze wyglądu, seksu i wyborów życiowych to szczególnie wrażliwe pole. Konserwatyzm niekoniecznie zawarty jest w prawie, a raczej w społecznym ostracyzmie, który może być bardzo dotkliwą karą dla niepokornych.
• buntowniczość – jest źle ulec dewiacji w jakieś sferze, ale wciągnąć do tego innych to coś jeszcze gorszego. Nawoływanie do buntu kończy się społecznym osądem i ostracyzmem. Co ciekawe wielu Readcerasjan przymyka oko na bunt Waidwena przeciwko aedyrskiej władzy.
• bezcelowość – społeczeństwo readceraskie uformowane jest na podstawie ról społecznych, które każdy musi wypełniać. Jednostki tego nie robiące, łamią porządek społeczny i spowalniają rozwój społeczności, stanowiąc często ciężar dla swych przyjaciół i rodziny.

Ciekawostki:

• Data Wojny Świętego została zmieniona na datę „bardziej współczesną” w grze od czasu kampanii na Kickstarterze. Początkowo odstęp czasowy wynosił około 200 lat.
• Postać św. Waidwena częściowo bazuje na legendach Hansa Böhma, Bębniarza z Niklashausen.